Sneeuwklokjes verjagen de duisternis

Glibberen over het tuinpad

Het is een koude januari-ochtend als ik de achterdeur achter me dicht trek en op slot draai. De ruit beslaat door mijn adem die met wolkjes uit mijn mond tevoorschijn komt. Ik draai me om en loop door de kale, bruine tuin naar de schuur om mijn fiets te pakken en naar werk te gaan. Af en toe glijden mijn voeten weg op het tuinpad waardoor ik maar langzaam vooruit kom. Op de vijver ligt een spiegelend laagje ijs.

Ik heb geen haast dus blijf ik even staan en kijk om me heen. De knoppen aan de takken van de bomen en struiken slapen nog. Alleen de forsythia heeft een paar bloempjes die zijn uitgekomen toen het een paar weken wat warmer was. Ze hangen als kleine gele lintjes aan de verder nog kale struik.

Onder de bladeren

Ik speur langzaam de bodem af. Zouden ze er al zijn? Op mijn hurken veeg ik voorzichtig een laagje van het afgevallen blad weg. De glinsterende rijp smelt onder mijn vingers die een donkere afdruk achterlaten. De aarde eronder is hard bevroren en er is geen beestje te bekennen. Ze zitten natuurlijk allemaal nog ver weggekropen in holtes en kieren.

Maar wacht, plots voel ik iets met mijn handen. Daar in de koude aarde staat een groepje bleekgroene spitse puntjes met hier en daar een melkwit topje. Ze staan dicht op elkaar gepakt, als een groepje pinguïns op het ijs.

Een glimlach vormt zich op mijn gezicht, want als de sneeuwklokjes eenmaal opkomen weet ik dat eindelijk de donkere winterdagen bijna voorbij zijn. Ook al ziet het er buiten nog grauw uit, is het steenkoud en lijkt het alsof bijna al het leven in de tuin en in de natuur nog in een diepe slaap is, onder de bladeren worden voorbereidingen getroffen voor de start van een nieuwe, warmere periode.

Sneeuwklokjes

Winterlantaarn, ik zet je neer
Met blauwe stralen in koude aarde
Verjaag het donker, zodat men weer
Mijn lentelicht net kan ontwaren

Mijn zonnegloed weer overal
Winters duister weggedoken
En met geel trompetgeschal
De narcissen daarna ontloken

De duisternis vertrekt als sneeuwklokjes verschijnen

Die start begint meteen met een hoogtepunt. Een hagelwit bloempje met een groen hart dat bijna licht lijkt te geven in de terugdeinzende duisternis. Welke bloem is er nu stralender wit dan het sneeuwklokje, dat dapper als een van de eerste zijn bloemknoppen boven de aarde uit durft te steken?

Als ik ’s avonds weer thuis kom merk ik op; het is al wat langer licht!

Tekst en fotografie door S. van Rootselaar